demir leblebi gibi konuşmak hayatı öyle yaşamaktır. sören kierkegaard ın - ironi üzerine - adlı eseri şiddetle önerilir. demir leblebi yemek kendi içinde paradoksunu da taşıdığından gülmek istesenizde gülemeyeceğiniz ağlamak istesenizde ağlayamacağınız durum ortaya çıkar. işte bu durumun adıdır ironi. örneğin azrail' den kaçan deli dumrul bağdat gülistanında azraile yakalandığında af dileyip ek süre istemiştir. azrail peki der bir şartım var ama: şu kırmızı gülllerin renginin kırmızı olduğunu unutabilirsen almayacağım canını. sizce deli dumrul un şansı var mı?
