gittiğim zaman içimi yalnızlıkla karışık bir huzur kaplatan şehir. havası ciğerlerden daha bir solunası, insanların kanı havadan mıdır artık daha bir sıcak olan şehir. gittiğim her vakit her türlü kötülükten uzak bir yere geldiğimi düşündüğüm, deniz kenarında yürürken gökyüzü ve denizin aynı renge büründüğünü sanki bir ufuk çizgisi olmaksızın farkettiğim, esnafıyla, işçisiyle, burjuvasıyla olsun oturup saatlerce oturup konuşasımın geldiği, her gittiğimde tekrar yalnız döndüğüm yer. belki ben gözümde fazla ütopikleştiriyorum ya da istanbul'un çirkin yüzünü o kadar fazla görmüşümdür ki izmir'e ait hiç bir şeyi kötülemek gelmiyor içimden.
