şimdi pek kalmadı böyle çocuklar. 80 yıllarda her 5 çocuktan 3' ü burnunda balonla dolaşırdı. her çocuk sümüklüydü. kışın herkes nezle olurdu. bir dünya para verilip satın alına montlar bile o kadar kalitesizdi ki... ayakabıları hiç anlatmıyorum bile. kışın zorla babama naylondan mavi renkli çizme aldırmıştım. o bile çok pahalıydı. herkesin çizmesinde he-man resmi vardı. benimkin de kayak yapan penguen.
naylon bu, ne olacak. üşürdü ayaklarımız haliyle. futbol oynarken ankara' nın soğuğunda bile o kıçı kırık montlarımızı kaldırıp bir kenara atardık. anlamazdık ciğerlerimizin buz tuttuğunu. hastalıklar pek bir ağır geçerdi o yüzden. geceleyin ateşler içinde yanar, gündüz oldu mu yine sokakta anlamsızca koşar oynardık.
herkes gribi ağır geçirdiği için, ateşten olsa gerek tüm çocukların yeşil akardı sümüğü. görmek sıradanlaştığından şimdiki kaar iğrenmezdim sümüklü arkadaşlarımdan. hatta sanırım en sümüklüleri bendim. hapşırdığımda, hatta güldüğümde kaleciysem futbol oynarken, çıkardığım her topta sümüklerim dışarı fışkırırdı.
iyi futbol oynar ama daha da iyi kalecilik yapardım. birgün yine kaleciyken top elime geldiğinde hapşırdım. başlıktaki benzeri bir balon çıktı burnumdan. burnumu silmeden topu önüme aldım karşı kaleye kadar gidip gol attım. ama burnumdaki balon hala patlamamıştı. burnumda asılı duran bu istenmeyen cisim yüzünden gol sevincini takımda herkes yalnız kutlamak zorunda kaldı.
artık burnum pek akmıyor. hapşırınca balon çıktığını da görmedim hiç. ama artık efsane bir kaleci yada sümüklü bir golcüde değilim. hiçbir arkadaşım o günkü gibi bir sevinçten sonra sarılmıyor bana. o yıllarda hepimiz sümüklüydük ama yinede severdik bir birimizi.
