ilkokul yıllarında arkadaşı evine bırakmak çok önemlidir.hele bu arkadaş kıt beyninizle hoşlandığınızı zannettiğiniz bir kızsa.yine bırakıyordum her gün yaptığım gibi ama o gün yolunda gitmeyen bir şeyler vardı.500 metrelik yola çıkışımızla beraber bastıran çişi tutamayacağım aşikardı.ama yinede erkekliğe bok sürmeden ıkına ıkına evine kadar ulaşmıştım sevdiğim kızın.şimdi geriye tek başına dönülecek 500 metrelik ölüm parkuru vardı.başladım hızlı hızlı yürümeye ben hızlandıkça çiş daha hızlı bastırıyordu.baktım olmayacak böyle başladım koşmaya ama oda ne çişte aynı hızda daha çok bastırıyordu.son 100 metreye bi gayret bastım deparı ama çiş inatçı oda bastı aynı şekilde.ve acı son son 50 metrede deli gibi fışkırtıyorum.evet hem koşuyorum hem ağlıyorum hem düşen beslenme çantamı alıyorum hem etrafımı kolluyorum ama çaresizce ve çılgınca altıma işiyorum.
