bugün bir yakınımı götürdüğüm GATA'da, bitişik yatakta kalçası kırık olarak yatan 93 yaşındaki zekiye teyze'nin başında bekleyen, sivil giyimli bir albay ve bir askerin bağlı olduğu kurumdur.
zekiye teyze, 1914 yılında doğmuş ve çanakkale'de şehit olan babasını hiç görmemiş. mehmetçik vakfı'nın zıpkın gibi iki görevlisi 'annecim' diyerek pervane oldular etrafında... gurur duydum... iyi ki varlar, iyi ki birileri önayak olmuş da, kurulmuş bu vakıf...
