taşındıktan sonra pişmanlık denizlerinde boğulduğum ilçe. "merkezi yerdir, biraz daha medenidir" diye kiraladığım, çarşı içinde evceğizimin içinde oturmuş, kira kontratımın bitmesi için gün sayıyorum. dışarı çıkmayı sinirlerim kaldırmıyor. hele haftasonu akşamları... neden mi?
1- yanınızda bir genç ve güzel bayan varsa, hele hele tek başına sokağa çıkma cesareti göstermiş bir bayansanız, cumartesi ve pazar akşamları çarşı içinde yürümenizi asla tavsiye etmem. sözkonusu bayan kapalı giyinse de farketmiyor. arizona eyaletinden daha fazla apaçi var burada. çoğu dörtlü gruplar halinde dolaşıyorlar. bayanları rahatsız etmek ve insanlarla alay etmek dışında hiçbir şey yapmadan, dirsekleriyle birbirlerini dürte dürte, yayık yayık gülerek çarşıyı bir baştan diğerine arşınlıyorlar. yanınızdaki bayana laf atılması, çirkin hareketlerle ve bakışlarla taciz edilmesi, tek bayansanız canınızdan bezmeniz, bu akşam değilse yarın akşam gerçekleşecektir. bedensel bir özürünüz veya giyiminizde bir farklılık varsa da aynı kader sizi beklemektedir. gözümün önünde, kırk-elli yaşlarında evli bir çifti taciz edip bayanı rahatsız ettiler. adamcağızın sinirden dudakları titredi.
2- şalvar kotlu apaçi kopilleri, ikili-üçlü gruplar halinde siyah bir köpek gezdiriyor ve bu köpeği yirmi metre önde yürüyen arkadaşlarının üzerine salıyorlar. kaldırımda yürürken, arkanızda havlayarak gelen, tasması -daha doğrusu boynundaki ipi- çıkarılmış siyah bir köpek ve bu köpekten korkup kaçışan kadın ve çocuklar sık rastlayacağınız bir görüntüdür. dün gece iki yüz metre mesafe içinde üç tane saydım bu köpeklerden.
beni ümraniye'ye taşınmaktan caydırmaya çalışmış olan tüm dost ve akrabalarım. çok haklıymışsınız. sözünüzü dinlemediğim için pişmanım. katil olmadan şuradan kurtulursam, yaş farkına bakmadan hepinizin ellerinden öpeceğim.
