sanırım istanbul'da yaşayıp da bu hattın cenderesinden geçmeyen yoktur. üniversite iken o zaman ki kız arkadaşımla, ucuz cat alacağız sevdasına cevizlibağ'a gitmeye karar verdik*. öğrendim ki bir otobüsün son durağı orasıymış. sabah erkenden kalkıp kız arkadaşımla buluştum ve büyük bir hevesle o otobüsün geçeceği en yakın durakta beklemeye başladık. sonra tuzla-cevizlibağ yazan bir tanesi geldi. içeri bindiğimiz anda sanki başka bir dünyaya adım atmış gibiydik. otobüsten inelim mi inmeyelim mi tereddütünü yaşamaya fırsat kalmadan acar muavinin arkalara ilerleyelim beyler komutu ile araç hareket etti. bu komutu hiç yadırgamadım çünkü bir kaç menapoz teyze ve kocakarıyı saymazsak otobüste bayan yoktu. her taraf kara kara bey doluydu. dış dünya ile irtibatımız da kesilmişti. içeride tarifi zor bir hava vardı. sanki her an isyan çıkacakmış gibi herkes tetikteydi ama bir o kadar da vurdum duymazdılar. insan profili ise varoş turizmin sevimli yolcuları şeklindeydi. koku olayına hiç girmeyeceğim. ben bir taraftan kız arkadaşı kollarken bir taraftan da yol yakınken geri mi dönsek acaba diye düşünüyordum. daha sonraları bu sevimli (!) hattın 500t olduğunu öğrendik. uzun ve çileli bir yolculuğun ardından son durakta indiğimizde cat alma sevincimiz uçup gitmişti, öyle de karamsar bir atmosferi vardı otobüsün. yine de cat'lerimizi alıp eve dönerken ilk durakta bindiğimiz için otobüsün en kuytu köşesinde, nispeten daha az maceralı bir yolculukla eve geldik ya da 500t'yi artık içselleştirmiştik, bilemicem. cat'lerimi yıllarca severek giydim, hatta bi tanesini askere bile götürmüştüm ve orada bile eskitemedim, en son gelirken orada bıraktım. kız arkadaşımla ayrıldık, belki 500t'nin uğursuzluğu. 500t ile ise daha hiç karşılaşmadım. sonradan sözlükte görünce efsane haline geldiğini öğrendim ki bence de kesin efsanedir o hat.
