insan bazen kaybetme korkusuyla sımsıkı sarar sevdiğini. gözünden sakınır.
bu bağlılık, bu aşk bazen o kadar yorar ki sevileni, kaçmak kurtulmak ister.
sonuç olarakta;
elinizden bir yağmur damlası gibi akıp gitmeye başladığını görürsünüz. çok acıdır, çok acı.
sizi üzen , onu kaybetme korkusu değil, "mutlu olabilecek mi?" kaygısı olmaya başlar.
karşılıksız sevmiş, almadan vermeyi ondan öğrenmişsinizdir.
o sizin yalnızca sevdiğiniz değil de, öğretmeniniz olmuştur artık!
ne diyor, özlem tekin ablamız;
aşıksan korkuyorsan kayıp,
sevip de susuyorsan ayıp.
