uzun süredir, abartısız belki 4 senedir herhangi bir uzvumdan farksız gittiğim heryerde yanımda olan yalnızlığım.. en kalabalık yerlerde, arkadaşlarımın arasında öyle durup düşünüyorum çoğu kez sanki orda değilmişim gibi, ordaki ambiyanstan çok uzak biyere çekip kendimi dışarıdan bakıyorum.. istemesem de oluyor, kendini yalnız hissetmek yaptırıyor. hiç birşeyin heyecanlandırmadığı zamanın tam ortalarında biryerdeyim, bir yakınımın ölüm haberini alıp sanki o gün oleceğini biliyormuş kadar sakin ve sessiz kılıyor beni.. bu dinginliği sevmiyor da değilim zaman zaman, sadece yalnızlık iyi anlıyor beni.
