öyle huzurlu uyuyordu ki anılarımız o güzel yerde uyandırmak haksızlık olurdu. düşünüyorum da nerde bıraktık, en son ne zaman deli gibi mutlu olarak ordan ayrıldık ve ne zaman o kadar uzaklaştık, nasıl oldu da vazgeçebildik o huzurdan.. her güzel şeyin bir bitişi vardır ya nasıl bırakıldığı hiç hatırlanmayan işte aynen öyle. hepsi orada bi yerlerde öylece duruyor, gizli ve huzurlu. o kadar masum ki bunca yıllardan sonra artık bizim bile görmemiz haksızlık o güzel anıları. onun için hiç eşelemedim hafızamı, olduğu gibi, geçmişi düşünmemeye çalışarak yaşadım orayı yıllar sonra. şimdiki zamanı görecek, çirkinleşecek diye o güzellikler ödüm koptu. *
