beğenip beğenmediğimi bile irdeleyemediğim ama kesinlikle çok etkilendiğim film. nejat işler ve serdar orçin gerçekten de çok iyi oyunculuk sergilemişler. izlerken stres, sinir bozukluğu, korku, mide bulantısı yaşamanın yanısıra birçok sahnede de ağladım. ağladım çünkü insanın(yaradılış olarak insan) insana neler yapabileceğini gördüm, bu kadar güçlü yaratılan insanoğlunun acizliğini, zayıflığını gördüm. acıyı gördüm.
bana en çok koyan da filmin istanbul'un arka sokaklarında demir kapıları kilitli bir barda geçerken asıl olayın Ankara'nın göbeğinde gündüz vakti geçmesi oldu bu kadar acıya, inlemeye, bağırış çağırışa duyarsız kalan elden gitmiş insanlığımıza üzüldüm ,ağladım. kesinlikle gidilmeli, görülmelidir.
alakasız olcak ama ayrıca filmde gençlerin ilk dakikalarda bardaki eğlenme sahnelerinde arkada masal gibi rüya gibi koray ın sesi gelmektedir "bu o mu?" dedirtmektedir. bir anlık bir huzura kapılır koray manyağı bünye ve şarkı da şöledir.
çok görmek istedim seni
karanlıktaydın
çok dokunmak istedim
uzaktaydın
bekledim, ağladım, umutlandım
çok sevmek istedim seni
izin vermedin
vazgeçmem, vazgeçmem
artık çok geç sensiz gidemem
belki bugün, belki yarın
belki bir gün sende seversin diye
beklerim...
