yalnızlığını seven, çoğu insan gibi tek başına kalmaktan korkmayıp yalnızlığı ile yaşamayı başaran ve bunu öğrenmiş değerli bir insandır. bu insan kendinin, yapabildiklerinin, sevdiklerinin ve nefret ettiklerinin o kadar bilincindedir ki ve kendini o kadar iyi tanıyordur ki mutlu olmak için kimselere ihtiyaç duymaz. zira onu üzen şeyi de mutlu eden şeyi de gayet iyi bilmektedir ve bu yüzden yalnızlığında mutlu olmayı başarabilmiştir.
ancak ne var ki "yalnızlık allah'a mahsustur." insanoğlu yaradılışı itibari ile yalnız kalmaya, tek başınalığına dayanamayacak kadar acizdir esasında. bir noktaya kadar tek başınıza kalıp kendinizle yaşamaya çalışabilir, yalnızlığınızı sevebilirsiniz. hatta onunla dost da olabilirsiniz.
ya sonra? başınızı dayayıp ağlayacak bir omuz aradığınızda, mutlu bir haberi bir başkasına anlatıp sevincinizi daha da arttırmaya ihtiyaç duyduğunuzda tek başınıza olmak sizi hala mutlu edebilecek midir?
