dizide önemli olan yapılan espriler değil düştükleri durumlar, cümle kuruş tarzları, birbirlerine salak ve boş bakışları, bazen büyük meseleleri tırt bi olaymış gibi geçiştirmeleri, trajikomik olaylar içine dalmaları ve hal, tavır, duruş biçimleridir. yaptıkları esprilerde cabasıdır elbette. fakat öncelikle bakıldığında bunlar görülmeli dizide. baştan başlanmasa dahi iki üç bölümde oturtursunuz her karakteri kafanızda. rahat olun.
ayrıca ismail abi ve mecnun'un sahilde üşendikleri için birbirlerine yaklaşmamalarına her seferinde ilkmiş gibi gülerim. bu gerçekte de oyuncuların üşengeçliklerinden ortaya çıkmış aslında.
mecnun'un hep bi çaresizlik silsilesi içinde, 2 cümlesinden biri isyankar tarzda, ince bi ses tonuyla konuşması yahut soru sorması şahsımı yarmaktadır. leyla ise çok şekerdir. ufak bi ayrıntı belki ama mecnun'un lunaparkta leyla'nın arkasından derin bakışını nedense silemedim gitti kafamdan. çok mu derin gerçek baktı acaba? ben şimdi onlar gibi alakasız konudan konuya atlamadım di mi? tamam.
