6.sınıftayız. toplama sınıfız, hepimiz okula yeni gelmişiz, hocaları filan yeni yeni tanıyoruz. türkçe hocamız disiplinli bi adam, en saçma takıntısıda esnerken ağzın kapatılması. bunu yapmayanı sürekli uyarıyo, gözünden de kaçmıyo. neyse ben bi ağzımı aça aça esniyorum. hoca beni uyarıyo. sonra ağzım kapalı esniyorum. tekrar aça aça esniyorum. en sonunda hoca beni sınıfın içinde rezil etti, kızım sen niye böyle ağzını açarak esniyosun, senin ağzının içini görmek zorunda mıyız bıdı bıdı diye, ben de kendimi en fazla şu cümleyle savunabiliyorum
-hocam ben bi kere ağzı açık esniyorum ya, diğer esnememde kapatınca üçüncü esneyişimde kapatmayı unutuyorum.
yine bu hocanın dersinde 15 tatilinizi nasıl geçirdiniz sorusunun üstüne şöyle bi diyalog yaşıyoruz
-ben köye gittim hocam. çok sıkıcıydı.
+neden sıkıcıydı, kitap okusaydın?
-ya bırakın hocam, kitap okumak daha çok sıkar
+niye öyle düşünüyosun ki bıdı bıdı
-(ben sıkıntılarıma devam edeyorum) hocam zaten köyün tuvaleti dışardaydı. kapı da tahtadandı ve aralıklar vardı, dışardan görünürüm diye çok korkuyodum. tabii ses gider diye de...
seneler sonra arkadaşımın ''ne salaktın len sen'' demesi üstüne hatırlanmış ,abuk anılardır...
