hep olmasını istediğimdir. olaylar şöyle oldu. eskiden müslümandım. babamı da müslüman sanardım. taa ki düne kadar. kendisi nadiren içer. dün de içmişti. bir kaç duble sadece. ama düşünceleri ifade etmeyi kolaylaştıracak kadar. bilirsiniz o seviyeyi. şöyle bir diyalog yaşandı:
(diyalog biraz daha uzun ama özetliyorum.)
- etrafındaki insanlar inançlı iken dini yermek zordur oğlum.. bir de bunlar aile fertleri ise üzülürler.
- e benim yanımda konuşmanda sakınca yok, biliyorsun zaten dinsizim.
- konuşacak ya da birbirimizi ikna edecek bir şey yok zaten.
- nasıl yani sen dinsiz değilsin ki ama.
işte o an ondan en çok duymak isteyeceğim cümlelerden birini söyledi belki de:
- kur'an dediğin kitap birkaç çöl (...) nin yazdığı bir kitap, bunu anlamak oldukça kolay.
şok oldum. pek dindar değil diye bilirdim ama kur'an'ı yazanlara küfrettiğini görünce yanıldığımı fark ettim. resmen mükemmel bir andı. ve ona minnettarım. diğer bir çok baba gibi küçüklükten bana din öğretebilirdi. dinsiz olmamı zorlaştırabilirdi. belki de ömrüm boyunca olmam gerektiği kadar rasyonel olamayacaktım. o an fark ettim ki çok şanslıymışım.
ayrıca kendisi ateist değil belki de bilemem ama dinsiz olması benim için kafi.
