herkes ilk telefona sahıp olduğu zamanları hatırlar.kontor olsada dilediği gibi konuşulmazdı.ben hatırlıyorum çağrı atıyordum canım sıkılınca.kabul et sende atardın.cevapsız çağrı görduğunde arandığın aklına gelmezdı.muhakkak çağrıydı o.
şuan içinde bulunduğum duruma bakıyorumda şaşıp kalıyorum.numara taşıdım faturalıya geçtım.numara taşımanın hedıye dakıkaları geldı velhasıl standart ayda 650 dakıka düşmekte bana.çağrı atmak yerını dakıkalarca konuşmaya bıraktı.650 dakıkam var yınede rahat rahat konuşamadığımı düşünüyorum.telefonum da kulaklık kısmı olmayacak kadar eski.konuştukça kulağımda terleme rahatsız etmekte bi sağa bi sola telefonu değiştiriyorum.
bıraz önce eskı bir arkadşım mesaj atmış arasana diye.15ınden sonra arıcam dedım yolladım.gelen mesaj benımde 20sınde başlıyo yenı dklarım.
ilk başta 650 dakıkanın az olduğunu düşündüm üzüldüm sözlük.şuan ise telefonda gecen dakıklarıma,saatlerıme üzüldüm.ne kadar bağımlısı olmuşum.
şunu da itiraf etmelıyım ki aradıkça aranıyor insan.bi 650 dakıka ben arıyorum bi okadar benı arıyorlar boşa geçen saatler...
