toplum oluşturmak zordur, devamlılığını sağlamak daha da zor. doğa doğurma işini kadına verince, toplumun devamlılığını hedefleyenler kadını biçimlendirme işini çağlar boyunca farklı şekillerde ele aldılar.
toplumun bekaası için üstlenilecek her işi "kutsal" sözcüğünün fanusu altına koymak en bilindik tuzaktır. Sorgulatmazlar, elletmezler, üzerinde düşündürtmezler, düşünenlerin konuşmalarına da izin vermezler. Bir şeye "kutsal" dendi mi sular akmaz olur. Eksiğini gediğini konuşmaya kalkanlar kutsala saldırmış şeytana tapanlar safına geçer, dışlanmayı peşinen kabul etmek zorunda kalır.
Annelik de böyle bir konudur. "Kadın" tek başına bir kelimeyken görmediği saygıyı "anne" iken görür. Kadın sokakta dövülebilir, köhne mekanlarda üçotuza satılabilirken anne'ye küfür etmek cinayet sebebi olur. Çünkü toplumu ilgilendiren kadının kimliği değil, toplumun devamlılığını sağlayacak "üretim" mekanizması oluşudur.
Kadın da yüzyıllardır süren bu formatlanmaya karşı duramamış belli ki. Kadınken göremediği saygıyı elde etmek için istese de istemese de, becerebilse de beceremese de anneliğe soyunmuş.
Çocuk anne-baba işidir. Ama erkek kendi görevlerinden feragat ettiğinde "şerefsiz" damgası yemez pek. "iyi baba" şans işiymiş gibi kabul edilir. ama çocuk doğurup da "annelik" işini beceremeyen kadın orospudur, üveydir, hayvandır.
hele anne olmayı düşünmeyen kadın bireylik yolunda yanılsamalara kapılmış zavallıdır, en fazla kedisi olur onların, saygı da duyulmazlar. Bütün işbirlikçilerin acımasızlığıyla, en çok kendi hemcinslerinin saldırısına uğrarlar.
Oysa çocuk sahibi olmak ciddi bir iştir. Bağlanacak bir şey arayan, kendini bütün hissetmek için onu koşulsuz sevecek bir çocuğa ihtiyaç duyan kadınlara göre değildir. Doğurduğunun ondan bağımsız, tek başına bir insan olduğunu "fark"etmeyen kadınların yetiştireceği çocukların doldurduğu dünyanın halini kanıt olarak sunuyorum sayın jüri.
Doğurmak sadece bir tercihtir. ve kadını kutsal hale getirmez, doğurduğunuz bir peygamber değilse.
