parayı araç değil bir hayat amacı haline getirip yıllarca onu kazanmak için bütün ömrümüzü harcıyor ve ve tam keyfini sürmeye karar verdiğimizde son noktaya geldiğimizi görüp bu hayattan göçüp gidiyoruz. -para için yaşıyoruz. -
henüz küçük bir çocukken hayaller kuruyoruz, "ben bir ressam olacağım olacağım. " diye kurulan hayaller, bir gün bir masa başında memurluk görevinizi yaparken " aslında iyi bir ressam olabilirdi." şeklindeki pişmanlıklarla son bulur, kurulan o hayaller yerini ömür boyu nefret edilen bir mesleği yapmaya mahkum olduğumuz bir ömüre bırakır ve yine son noktaya gelinir. - hayallerimizi gerçekleştirmek için yaşıyoruz. -
herkesin kalbinin kenarında köşesinde bir sevgili, kendini adayacağı bir aşk vardır. ve belki de o şans yakalanır. derken yine hayat yapacağını yapar; ya kız fakirdir ya oğlan (ayrılığın salt nedeni bu değildir elbet)... ve sonra ikisi de iki ayrı dünyanın birbirine hasret iki yabancısı haline getirilirler. filmlerdeki hayaller gerçek olmaz, fakir oğlan zengin kız ile evlenemez. ve yılar sonra yolları kesişir. ikisi de sevmedikleri insanlarla evli ve mutsuz oldukları bir hayatı sürmektedirler. yüreklerde yine aynı aşk acısı ile. ve yine son noktaya gelinir. aşk acısı ile geçen yıllar yerini ölüme bırakır. -aşkın peşinden koşmak için yaşıyoruz. -
çoğunlukla bir hiç uğruna yaşıyoruz... hiç gerçekleşmeyeceğini bildiğimiz hayallerimizin peşinde, paranın pulun peşinde, aşkın peşinde ve belki de birçok şey yüzünden hayatımızı heba ediyoruz. kısacası çalıntı hayatlar yaşıyoruz, başkalarının hayatını yaşıyoruz. "o ne dedi, bu ne söyler? " şeklindeki zihniyetin gölgesi altında bir ömür geçiririz. sonra arkamıza dönüp baktığımızda da bir arpa boyu yol alamadan fani dünyadan ahirete göç ettiğimizi; yani son noktaya vardığımızı görürüz. "topraktan geldik, toprağa gideceğiz."
kısacası çalıntı hayatları kendimize yama yapmaya çalışarak, sahtelikler içinde bir hayat sürmek için yaşıyoruz.
