çocuktan anne babasına mektup. atalay yörükoğlu'nun kitabında yer alır.
Sevgili annecigim, babacigim;
Butun duygu ve dusuncelerimi dile getirebilseydim, size sunlari soylemek
isterdim:
Surekli bir buyume ve degisme icindeyim. Sizin cocugunuz olsam da sizden ayri
bir kisilik gelistiriyorum. Beni tanimaya ve anlamaya calisin.
Deneme ile ogrenirim. Bana ayak uydurmakta gucluk cekebilirsiniz. Oyunda,
arkadaslikta ve ugraslarimda ozgurluk taniyin. Beni her yerde, her zaman
koruyup kollamayin. Davranislarimin sonuclarini kendim gorursem daha iyi
ogrenirim. Birakin kendi isimi kendim goreyim. Buyudugumu baska nasil anlarim?
Buyumeyi cok istiyorsam da ara sira yasimdan kucuk davranmaktan kendimi
alamiyorum. Bunu onemsemeyin. Ama siz beni simartmayin. Hep cocuk kalmak
isterim sonra. Her istedigimi elde edemeyecegimi biliyorum. Ancak siz verdikce
almadan edemiyorum. Bana yerli yersiz soz de vermeyin. Sozunuzu tutamayinca
sizlere guvenim azaliyor.
Bana kesin ve kararli davranmaktan cekinmeyin. Yoldan saptigimi gorunce beni
sinirlayin. Koydugunuz kurallar ve yasaklarin hepsini begendigimi soyleyemem.
Ancak, hic kisitlanmayinca ne yapacagimi sasiriyorum. Tutarsiz davrandiginizi
gorunce hem bocaliyor, hem de bundan yararlanmadan edemiyorum.
Ogutlerinizden cok davranislarinizdan etkilendigimi unutmayin. Beni egitirken
ara sira yanlislar yapabilirsiniz. Bunlari cabuk unuturum. Ancak birbirinize
saygi ve sevginizin azaldigini gormek beni yaralar ve surekli tedirgin eder.
Cok konusup cok bagirmayin. Yuksek sesle soylenenleri pek duymam. Yumusak ve
kesin sozler bende daha iyi iz birakir. "Ben senin yasinda iken..." diye
baslayan soylevleri hep kulak ardina atarim.
Kucuk yanilgilarimi buyuk sucmus gibi basima kakmayin. Bana yanilma payi
birakin. Beni, korkutup sindirerek, sucluluk duygusu asilayarak uslandirmaya
calismayin. Yaramazliklarim icin beni kotu cocukmusum gibi yargilamayin.
Yanlis davranisim uzerinde durup duzeltin. Ceza vermeden once beni dinleyin.
Sucumu asmadigi surece cezama katlanabilirim.
Beni dinleyin. Ogrenmeye en yatkin oldugum anlar, soru sordugum anlardir.
Aciklamalariniz kisa ve ozlu olsun. Beni yeteneklerimin ustunde islere
zorlamayin. Ama basarabilecegim isleri yapmami bekleyin. Bana guvendiginizi
belli edin. Beni destekleyin; hic degilse cabami ovun. Beni baskalariyla
karsilastirmayin; umutsuzluga kapilirim.
Benden yasimin ustunde olgunluk beklemeyin. Butun kurallari birden ogretmeye
kalkmayin; bana sure taniyin. Yuzde yuz durust davranmadigimi gorunce urkmeyin.
Beni koseye sikistirmayin; yalana siginmak zorunda kalirim. Sizi cok bunaltsam
bile sogukkanliliginizi yitirmeyin. Kizginliginizi hakli gorebilirim, ama beni
asagilamayin. Hele baskalarinin yaninda onurumu kirmayin. Unutmayin ki ben de
sizi yabancilarin onunde guc durumlara dusurebilirim.
Bana haksizlik ettiginizi anlayinca aciklamaktan cekinmeyin. Ozur dileyisiniz
size olan sevgimi azaltmaz; tersine, beni size daha cok yaklastirir. Aslinda
ben sizleri oldugunuzdan daha iyi goruyorum. Bana kendinizi yanilmaz ve
erisilmez gostermeye cabalamayin. Yanildiginizi gorunce uzuntum buyuk olur.
Biliyorum, ara sira sizi uzuyor, belki de dus kirikligina ugratiyorum. Bana
verdikleriniz yaninda benden istediklerinizin cok olmadigini da biliyorum.
Yukarida siraladigim istekler size cok geldiyse bir cogundan vazgecebilirim;
yeter ki beni ben olarak seveceginize olan inancim sarsilmasin.
Benden "Ornek cocuk" olmami istemezseniz, ben de sizden kusursuz ana-baba
olmanizi beklemem. Sevecen ve anlayisli olmaniz bana yeter.
Sizin cocugunuz olarak dogmak elimde degildi. Ama secme hakkim olsaydi, sizden
baska kimsenin cocugu olmak istemezdim.
