40 yılın başında bir kere; gerçekten seven, anlayan, anlaştığım, hem dürüst, hem kendime uygun, mükemmel desen hiç abartılmayacak bir insan çıkmıştı karşıma. tam zamanı gibi geldi. yaşım uygun, konumum fena değil. bununla geçse geçer sanki hayat dedim, hem nasıl geçer, göz açıp kapayana dek, su gibi. temiz, güzel, içten... en çok da mutlu, diğerleri olunca huzur kaçınılmaz, acabalar olmadan, içim rahat olarak.
sonra bir gün geldi nerden geldi anlamadım. bitti. o üzüldü ben yokoldum, o dağıldı ben perişan oldum. bitti mucize dediğim. kaldım öyle. eskisinden daha yalnız, çok daha çaresiz. bu dünyadaki her şey acı veriyor, biraz gözüm kara olsa düşünmesem annem çok üzülecek, hadi inançsız olsam çoktan öldüreceğim kendimi. ama o da yok. işin yoksa çekeceksin bu acıyı. işin olsa da çekeceksin.
sonra dedim bu böyle olmayacak. olmayan şeyler yarat madem her şey için çok geç. geri dönüş yok. kaybedildi gitti. olmayan şeyler yarat. dünyanı kur; mutlu ol. ha deyince olmuyor ama işe yarayacak biliyorum. önce bunu hayal ettim çünkü.
