ayaklarin farkli bir kitaya ayak bastigi andir. bir sonraki an ise tekrar ulkenize donup topragi optugunuz an olacaktir. bunu sebebi ne sigarayi birakmaktir ne de farkli biryerde olmak ne de alistigin yerden ayrilmak. donup bakinca maziye, urkerek yeniden gelecege bakiyorsan varligini anlamli kilan degerlerin yoklugunu ve kimlerin ne icin ne ugruna yasadigini gordugunde tipki universitenin finallerindeymiscesine beyniniz bilinciniz dogrultusunda hareket etmektense ozgurlugunu ilan ettigi anlardaki durumdan farksiz bir karincalanma hissettiginizde yakilir o sigara. tanimi anlatilmasi tipki kore isigi renkleri anlatmak kadar zor olsa da o anda icimden gelen tek sey sigara yakmakti. ne yenilgiydi bu ne zirvede olmakti. ne aci ne mutluluk verici. aklinizdan gecen dusuncelerin bir kismi inanci kuvvetlendirmekle ilgili olsa da uzerinde durdugunuz kitada yasayan insanlarin tum dunyadaki insanlara kok sokturdugunu dusundugunuz an ya da o topraklarda yasayan insanlarin dunyadan bi haber oldugunu gercegini anladiginiz an hatta o topraklarda yasayan insanlarin icerisinde bu kotu duruma dur demeyisi dusuncesinin simsek gibi caktigi an. iste o an tek basiniza da kalsaniz birseyler yapabileceginizi hissetmekten ziyade onlara olan muhtaciyetin verdigi aci ve arkasindan gelen azimle bitirilen yine onlar tarafindan uretilen bir tane malbora oldugu gercegi. ve yine basa donen bir paradoks.
