çaresizlik... evet en çok çaresizliğe düştüğüm anlarda çocukluğuma dönmek istiyorum. çarsiz, karamsar ve tek başına... bütün bir yükü tek başıma omuzlarımda taşımak zorunda kaldığımda ve bu ağır yükün altında ikilemlerim yüzünden iyice dibe battığım anlarda dönmek istiyorum çocukluğuma ve bazen içinde kaybolup gideceğimi sandığım yalnızlık anlarımda... oysaki ne güzel şeydir çocukluk... evvela kalplerimiz henüz kararmamıştır, bir su tenasi kadar tertemiz bakar gözlerimiz... dert yoktur. sıkıntı ve yalnızlık da... yoktur imkansız çocuklukta... oyunlar vardır. gerçek dünyadan başka, bambaşka toz pembe bir dünyadır oyunlar. ama biter oyunlar, biter neşe, biter çocukluk. işte o noktada başlar yalnızlık ve çaresizlik ve o zaman hiç gerçekleşmeyeceğini bildiğimiz bir dilek tutarız. "keşke hala çocuk olsaydım. "
