kendi küçüklüğümüz ile karşılaştırdığımızda gerçekten de bizi çok üzen bir değişimdir. mahalle maçları, cinci, misket oynamak, bisikletlerimize atlayıp öbür mahallenin çocuklarıyla görüşmek(gerekirse kavga etmek) bizim çocukluğumuzdu ama en çok koyanı da bunlardan bir tanesini bile yaşayabilen çocukların ortalıkta gözükmemesi, onları görüp de flashback olayına giremeyip eski günleri güzelce yad edemeyişimiz belki de.. teknolojinin etkisi gözardı edilemeyecek kadar büyük fakat bizim zamanımızda kapkaç yoktu, çocuk kaçırma yoktu, sapıklar yoktu.. sanıyorum ki hemen her aile, çocuğunu gönül rahatlığıyla sokağa salmak ister çünkü hayatı öğrenmenin ilk aşamasıdır sokak.. eskiden ebeveynlerimizin bizlerle ilgili en büyük korkusu, oyun oynarken kafamızı gözümüzü yarmamızdı şimdi ise 2 dakika bakkala gönderilen çocuğun canından şüphe eder hallere geldiler.. hiç umutlu değilim ama inşallah bizim çocuklarımız da, bizimki gibi bir çocukluğu yaşama şansına sahip olurlar..
