yoksun ne zamandır.. okumayacağını bile bile sana burdan gelmek istedim, belki içim artık biraz rahat etsin istedim.. hesabını kesmiş, belki ödemiş, öyle gitmiştin yemem hakkını.. senden, seninle birlikte kendimden, yinede en çok kendimden nefret ettiğim zamanları terketmeyi başaralı çok olmadı.. seni affettim önce, sana karşı nasıl bu kadar sevgi dolu ve nasıl bu derece öfkeli, nasıl bu derece kin dolu olduğumu anlamlandırmaya çalışmayı bırakınca başarabildim ancak.. sonra kendimi affettim, kendime olan sevgisizliğimi yendim, kendimi suçlamaktan vazgeçtim.. arkandan hıçkırdığım o yoldan bu sefer ben denedim kahkahalar atarak geçmeyi. güldüm, gülebildiğim kadar, nefesim kesilene kadar güldüm.. zor olmadı; biliyodum arkamda olmadığını, umrunda olmadığımı, herşeyi, hepsini kabul ettim. zor olmadı... hep aşağılıktım, hep zavallı, hep bencil, hep çıkarcı.. tüm kimliklerimi üstlendim.. halbuki ben hep kendimle mücadele ettim, kendime yenildim.. sen? sen tanıdığım en masum günahkar olucaksın hep..
