o kadar yalnız ki adeta yaşamıyor. ama ben yaşayan bir insanım. paylaşırım, sevdiklerimi önemserim, özlerim, yazarım, kaydederim. ama o hala hayaline koşuyor, hiç bir şekilde ilişkilendirmiyor kimseyi kendisiyle. sıcağı sevmiyor, biraz yaklaşınca inanır mısınız vücut ısımdan bile korkuyor, gözlerini kaçırıyor. yarın bulusacagız, hemde cok dandik bir sokak basında, 5 dk. konusacagız ve o hiçbir şey olmamış gibi evine dönecek biliyorum. ne değişik bir kafa lan, beni zınk diye yere seriyor. saçından tutup bak ulan dünya böyle mi diye bağırasım geliyor. hayatımda her şey o kadar da normal gitmiyor ama onun bu duruşu beni ayrı bir tribe sokuyor. uan manyak mıyım neyim, ne diye uğrasıyorum falan diyorum bazen ama hiçbir kusuru, zararı bana dokunmuyor. öyle manyaklaştım işte. atacağı köşeyi bildiğim halde sanki bilerek ters köşeye yatıyorum arkadaş. kafam ayrı bedenim ayrı yere düşüyor. ama bilmiyor ki inatçı kişinin en önde gideniyim. hani bıraksalar, kanıma cidden bir şey dokunsa biraz önemsesem tek başıma isyan cıkarırım, yakarım yıkarım... dur bakalım.
