ben bu yazıyı sana yazdım..asla duymayacagın hiç bir zaman bilemeyeceğin kelimelere sığdırdım seni. tam üç hafta olmuş sesini duymayalı.her sabah aynı hisle uyanıyorum. içimde kocaman bir kelebek ölesiye çırpınıyor, karıncalar dolaşıyor sanki tüm vucudumda, bacaklarım sızlıyor, dişlerim acıyor, kramp girmiş ayaklarıma kendimi sıkmaktan. her sabah aynı uyanıyorum ölü gibi adeta, kaskatı. sonra hayata devam etmek zorunda olduğumu hatırlıyorum bir anda.o kadar boş gözlerle bakıyorum ki birtanem insanlara, sorulan bütün sorulara hazırlanmış zoraki cevaplarım var. insanlar onu unut zaten sana göre değildi diyorlar kaçmak istiyorum dünyadaki herkesten. onca kötü şey yaptın bana ama hala her şeyde seni arıyor gözlerim, seni hatırlamak için özellikle uğraşıyor beynim. sana dair kötü olan ne varsa hatırlamak istemiyorum. varlığın yetmiş beni mutlu etmeye senin için ağlamayı özlemişim. kavga ederken bile hala benim olduğunu bilmek rahatlatmış beni. meğer senin için akıttığım gözyaşlarım ne kadar da özelmiş.. kaybetmekten o kadar korkmuşum ki buymuş hayattaki her şeyi seninle özel bir o kadar da güzel yapan. günün her saatinde senin neler yaptığını düşünüyorum. inan çok mutsuzum.. o kadar uzaksın ki ulaşamam dokunamam adına. çalan her şarkıyı dinlerken korkuyorum. sen varken anlam yüklemişim hayata dair ne varsa. evimiz için aldığım ufak tefek eşyalar canımı öyle çok acıtıyorlar ki. yanıyorum diyor ya insanlar çok üzülünce bil ki ne demek olduğunu daha şimdilerde anlıyorum. hava karardı birtanem günün en zor kısmına geldim. yine bütün düşünceler sardı her tarafımı. uyumayı özledim birtanem mutlu olucağımı düşünerek uyanacağım iyi bir şeyler olacağını düşündüğüm günleri.çok özledim seni. mutlu olmaya dair ne varsa adını sen koydum. çok mutsuzum imkansız olmadığını göster bana umutlarımın dön ne olur..
