ben iyiyim çünkü sadece iyiyim
diyebilirler, tanrıya inanan
insanın iyi olmasını ise tanrıdan
korkmasına bağlar ve
riyakarlıkla suçlayabilirler, bir takım aklıevveller.
kesin olan birşey varsa ki, o da
şudur, siz tanrıdan korktuğunuz
için iyilik yapıyorsunuz diyenler ,
hiç bir iyilik yapmıyor ve akla
uygunlaştırma ile herkesi
kendileri gibi iyilikte gözü
olmayan insanlar olarak görmek
istiyorlardır.
tanrı sevgisi tanrı korkusundan
hep öndedir, tanrıyı sevmeyen
ondan korkmaz, tanrı korkusu
sevgili kaybetmek korkusu
gibidir, yoksa cehennem korkusu
falan hissetmez zaten tanrıyı
sevmesine rağmen onu
kaybettiğine inanan insan, tanrıyı
kaybetmenin korkusu yeter ona.
şimdi diyecekler ki kutsal
kitaplardaki cehennem
tariflerinden korkuyorsunuz
ondan iyilik yapma çabası
içindesiniz, inanır mısınız onlar
korkutmuyor beni, sadece kötü
insanlara karşı olan adalet
duygumu doyuruyor, çünkü tanrı
iyiyi kötüye yem etmemeye
kararlı, tanrıyı delicesine
sevmenin belki de en önemli yanı
bu değil mi zaten, zalime hiç bir
canlının olamayacağı kadar zalim,
mazluma hiç kimsenin
olamayacağı kadar şefkatli.
sonuç olarak bu dediklerime
karşı da tezler geliştirirsiniz, ben
nasıl sizin davranışlarınızın
psikolojik yorumlarını yaptıysam
siz de benimkileri benzer
kavramlarla açıklayabilirsiniz, ama
anlaşacağımız nokta şu olur
heralde ki; sonuç olarak sizin de
benim de varlığın temeline olan
sorgumuz hep sonuçsuz
kalacaktır ve hep sürecektir.
sürmelidir de zaten, sürmüyorsa
insan olmanın gereği
yapılmıyordur. ama deneylerle
sabit olan bir şey varsa tanrı
sevgisi ; cenneti al, dümnyayı ver
pazarlığına kurban edilmeyecek
kadar öteler ötesi bir kavramdır,
tanrı sevgisinden bihaber
yaşamış insanların konu
hakkında basit adi bir
pazarlıkmış gibi konuşması , en
samimi şekilde can sıkıcı olmaktn
öteye geçemiyor ne yazık ki.
tanrı sevgisi ni anlamak isteyen
dostlarıma tavsiyem; hüsnü aşk a,
mesnevi ye, ve leyla ile mecnun a
bakmalarıdır.
can alıcı sorumu ise sona
sakladım aziz dostlar: kim
diyebilir ki; mevlana, şems i tanrı
dan korktuğu için sevdi, ya da
kim diyebilir ki ; mevlana şemsi
tanrının vaadettiği cennete
kavuşmak için sevdi?
cevap yunus emre de saklıdır;
''cennet cennet dedikleri birkaç
köşkle birkaç huri
isteyene ver sen onları, bana seni
gerek seni''
tanrı sevgisi basit bir pazarlıktan
(ver cenneti iyi olayım, atma
cehenneme kötülük yapmayayım)
doğacak kadar ucuzmuş gibi
gösterilemez, anlamayan
bilmeyen, göz ucuyla bile
araştırmamış zavallıların
yaklaşımıdır bu ancak. tanrı
sevgisi girdiği gönüle, sonsuz bir
menbaaymışcasına yuva yapan,
ve o gönülü sevgi pınarı haline
getiren apayrı tanımlanamayacak
yaşanacak bir kavramdır.
(nankorkedi,
07.08.2011 13:34 ~ 13:43)
