ne diyeyim bilmiyorum. açlıktan ölmek üzere olan insanlar var. bunu doğru düzgün tahayyül edemeyecek koşullarda yaşıyor olmaktan şükretmeye bile utanıyorum sanki haksızlık yapmışım gibi hissediyorum şükretsem. sanki gemisini kurtaran kaptan oluveriyorum "çok şükür" deyince. kitleniyor düşüncelerim. en fazla diyorum en azından şu halimle, bir el atarım bu yüke, ama uzun vadede bir şeyler düşünemeyişimle, işin içinden çıkamayışımla da kötümser ihtiyarlara benziyorum günün sonunda.
