ölüme alışmak mı, kabullenmek mi daha zordur sözlük?
kaç sene olduğunu bile unutmama rağmen, gözüm hala o binanın 3. katına takılıyorsa ve gözlerim sokaktan kaybolana dek bize el sallayan dedemi arıyorsa, vefatının üzerinden yıllar geçmiş bile olsa, hala anneannenin evindeki koltuğun örtüsünü bozduğumda yaşadığım suçluluk hissi, bana bağırmasını beklediğim o anneannenin sessizliği ve yaşadığında ne kadar kızsam da, o deli titizliğinin bile yerinin dolmadığı, büyükbabamın ölümünden sonra hep hatırladığım, kibrit kutularından elleri titreyerek yaptığı arabaysa ve ben o arabadan çok o elleri hatırlıyorsam, uyduruk bir falcının anneme, "kocan kalbinde bir rahatsızlıktan ölecek, sen ondan sonra öleceksin" dediğinde evliliğimi bozacak konuma gelip 10 saatlik yolu yarı uykulu-yarı uykusuz geçirip, ölüm düşüncesinden bir türlü sıyrılamayıp, babamın yaşattığı güzellikleri bir bir hatırlayıp, yaptığım hatalar yüzünden beni affetsin, diye yalvarmak isteyişim; ancak o'na sarılınca geçen o duygunun ne olduğunu bir türlü anlayamayışım, sade ve sadece tek isteğimin artık o hakettiği huzurlu hayatı o'na sunmak, dertsiz tasasız bir yaşam sürmesiyse ve ben hala beni bırakıp gidenlerin bile yerinin arıyorken, ne yeni ölümlere alışırım ne de kabullenirim sözlük. o adam benim babam, küçükken elimi tutsun, bir o elimi tutsun kimse karşımda duramaz derdim, ben o'na baktıkça en masum günlerimi görüyorum, onsuz olamam ben, onsuz olamayız biz. güzel günler gelecekse onunla gelsin... bebeklerimin kulağna ezanlarını o okusun, ben en sağlam dostumun o olduğunu hep bileyim, beni bırakmayacak tek insan olduğunu bileyim...
ölüm; bize ne kendini alıştırsın, ne kabullendirsin.. birbirimize doyamadım, kimseyi almasın yanımızdan.
