nasıl da acıtıyor hayat canımı, hem de mutlu olduğumu sandığım o en ufacık anlarda.
narin sabun köpükleri gibiyim; dokununca sönüyor her bir parçam, dağılıyor. damarlarımda kan değil, çamur akıyor.
iyiyim diyorum, iyiyim, iyiyim, iyiyim, iyiyim… Kendimi kandırmaya devam ediyorum. Kendimi kandırmayı deniyorum.
boşver !
illüzyonum ben. bir sanrıyım. miskin bir kedinin bir yumak ip hayal ettiği anlarda, o yumak benim. dişi bir aslanın avına atılmadan önce yaşadığı üç saniyelik kararsızlığım. siyah manav poşetinin içinde çürümeye bırakılmış bir kilo elmayım. adı unutulanım.
dibinde yosun olmayan berrak bir deniz olmalıyım tekrar. bütün tortularım temizlenmeli. yeniden emeklemeliyim, yeniden hecelemeliyim hayatı. jiletlerim daha paslı ve daha kör olmalı. yepyeni yaralar açmalıyım daha derinlerime, daha eski damarlarıma, yüz yıllık damarlarıma; sabah kalkıp bir böcek ezmeliyim ve kendimi daha iyi hissetmeliyim. topaç çevirmeliyim sokaklarda çocuklara öykünüp ve daha da iyi hissetmeliyim. boş kağıtlara isimler yazmalıyım. açtıkları yarıkların kara kalem resimlerini çizmeliyim. ve daha da iyi hissetmeliyim !
değiştirmeliyim bir şeyleri. yeniden başlamak için bitirmeliyim belki de...
