çöpe her döktüğüm yemekle;
dolapta unutulmuş, veya sığmadığı için çürümüş sebzeleri her gördüğümde;
bunca bolluğun içindeyken hala daha mutsuz olmamı her düşündüğümde;
insan mıyım lan ben de diye kendimi sorgularken; bi kere daha utandığım felaket, kuraklıktır.
kelimeler kifayetsiz kalıyor kara gözlü çocukları gördükçe yanan yüreğime.
ajitasyon değil bu.
insanlığa dair bazı hislerini kaybetmemiş insanlar anlar zaten bunu gerektiği gibi dile getiremesem de.
edit: başlık başıma kalmış. ilk defa sevindim buna. ne güzel.
