çaresizlikten ne yapacağını bilemeyen, nereye gideceğini, nerede duracağını bilmeyen kelimeler.. senden ve herkesten kaçan cümleler, hiç söylenmemiş.. görülmekten korkan bakışlar ve saklanamayan hüzünler.. yağmura karışan gözyaşları ve kendini inkar eden sözler.
avucumda bir tutam yalnızlık, biraz gözyaşı ve hayal kırıklığı; oysa umutlarım vardı, kaçıp gitmişler.. zaten kim kaldı ki?
bir tutam yalnızlık, biraz gözyaşı ve hayal kırıklığı..
yağmur hızlandıkça gözyaşları karışıyor, dudağımdan ellerime, ellerimden sensizliğe..
ve sen de gitmişken, zaten ne kaldı ki?
bir tutam yalnızlık ve hayal kırıklığı..
yağmur daha sert şimdi, yüzüme düşen her damla canımı yakıyor.. gittiğin yoldaki ayak izlerin çoktan yıkandı, artık peşini de göremiyorum..
oysa hiç gitmezsin sanmıştım, benim senli hayallerim vardı..
gözlerime giren yağmur gölgeni de göstermiyor artık, meğer hayal kırıklıklarım bile yokmuş, meğer hayallerim hiç yokmuş.. hayallerim bile yokmuş; zaten kim vardı ki?
bir tutam yalnızlık..
hiç yalnızlık büyür mü?
ellerimdeki bir avuç yalnızlık gitgide büyüyor, heryanımı sarıyor, aradan kaçıp çıkamıyorum..
avuçlarımı açtım, gitsin diye, ama yağmur yağıyor, avuçlarımdaki bir tutam yalnızlık büyüyor..
kapatıyorum sıkı sıkı, şimdi bir avuç dolusu yalnızlığım var..
cebime sokuyorum ellerimi, koşuyorum
ne gölge, ne ayak izleri..
cebimde koca bir avuç yalnızlık..
artık gözyaşlarım yok, onlar yağmur,
koşuyorum;
cebimde koca bir avuç yalnızlık..
--
saçlarımda nefesin yerine
yağmur
dudağımda dudağın yerine
yağmur
gökyüzünden çaresizliğimi
yağmur
vur yüzüme.
