kendisini tanımlarken kendisini bir kediye benzeten yazar. öyle ki kendisi başı okşanıp sevildiğinde kendisine karşı güler yüz ve iyi niyet gösterildiğinde çok sevimli bir hale bürünebilirken kuyruğuna basıldığında ise bir anda asabileşip bunu yapana hırlayabilen hatta onu tırmalayabilecek hale gelebilmektedir. fakat işte öyle cins bir ev kedisi falan değil sokaklarda avare şekilde dolaşan ve her daim karşılaşılabilecek alelade bir sokak kedisi olması sebebiyle aslında sevimli olarak gözüktüğü zaman dilimi de azdır, her yaşadığı an kendisini daha bir ürkek hale getirmekte, daha bir yıpratmaktadır. dolayısıyla kendisine ancak kedi sever birileri yaklaşabilmekte; ancak onlar bir müddet onunla vakit geçirip onun varlığından anlık memnuniyetler duymakta; fakat sonra yine o sokak kedisini kendi hayatıyla başbaşa bırakıp gitmektedirler. işte bu yazar da kendi sokağında kendi monoton ve sıkıcı hayatını kendi kendine sürdürüp götürmektedir. arada ruhunun derinliklerinden zaman zaman dışarı yansıyan hoş yüzüyle birilerini eğlendirip onların neşesinin kendisine ilgi olarak dönmesi durumunu yaşayabilirse ne ala...
