--spoiler--
-Toplum! Senin beni bu adamların içine götürmen onlardan iyice nefret etmem için bir neden herhalde. Hayat; amma da hayat. Ne bulabilir insan orada? Bu hayatın bir ekseni yok; derin hayati hiçbir yanı yok. Bütün bu salon adamları benden daha uyuşuk. Benden daha çok ölü. Hayattaki gayeleri ne? Benim gibi yatakta uzanmıyorlar ama bütün gün sinekler gibi yukarı inip çıkıyorlar. Ne çıkıyor bunlardan? Bir odaya girersin, bakarsın herkes karşılıklı oturmuş, ciddi ciddi oturuyor. Yaptıkları ne? iskambil oynuyorlar. Diyecek yok, güzel bir hayat doğrusu. Yaşamak isteyen bir ruh için ne yaman bir örnek! Ölü değil mi bu adamlar? Oturdukları yerde uyumuyorlar mı? Ben yatakta yatıyorum, kafamı valeler ve aslarla doldurmuyorum diye kabahatli mi oluyorum?
--spoiler--
Kimisi her gün dairede saat beşe kadar oturuyor diye dert yanar, kimisi böyle bir mutluluğa kavuşamadığı için ahlar, of çeker.
--spoiler--
Sadece onların yaşadıkları hayatın tabii olmadığını söylüyorum. Hayır, bu yaşamak değil, tabiatın önümüze koyduğu yasaya, ideale ihanet etmek.
şeklinde diyalogları olan, oğuz atay'ın etkilenip tutunamayanlar'ında sık sık bahsetmesine şaşılmaması gereken, başkahramanıyla aynı ismi taşıyan harika eser.
