yürümek için bebek oluyorsun. işemeyi sıçmayı, ağlamamayı öğretiyorlar sana.
okula gidiyorsun, kafanı boş şeylerle doldurup ödül olarak takdirname veriyorlar.
asıl arkadaşlıkların olduğu lise döneminde ise aslında insanların ne kadar dedikoducu olduğunu anlıyorsun.
üniversiteye gidip istemediğin mesleğin anlamsız eğitimlerini alıyorsun. istediğin mesleğin gereksiz eğitimleriyle 4 yıl veya.
iş bulup çalışıyorsun, evleniyorsun. yaşlanıp çocuk sahibi oluyorsun ve ölüyorsun.
dinine bağlı isen cennet için iyi yaşıyorsun.
insanlar iyi olsun diye iyilik yapmak varken cennet için yapıyorsun.
sana yaşamak gibi bir ayrıcalığı veren için değil, cennet için ibadet ediyorsun.
asosyallik; herşeyi soyutlamak.
sinemaya gitmek mi sosyallik?
karanlık bir ortamda, kimse kimseyle konuşmazken aynı şeylere gülüp üzülmek midir sosyallik.
biri ağladığımı görürse o karanlıkta? ya da biri kanıra kanıra gülerken ki halimi görürse?
oysa ki evde tek başıma rahat rahat izlerdim filmimi.
istediğim cipsi yere döke döke yerdim.
insanların yüzüne gülüp
arkasından şerefsiz demek sosyallik belki de.
arkadaşlarınla oturup konuşmak...
futbol, kızlar, dedikodu... ya sonra?
playstation oynarsın arkadaşınla.
asosyallik olur adı.
zamanında herhangi bir sokaktaki sadece bir evde televizyon varken, insanlar televizyon izlemek için toplanmıyor muydu bir evde?
aynı hesap değil mi...
sokağa çıktığında
insanlara güzel görünmek için saçını düzeltmektir sosyallik.
bu kadar basittir. uyandığı gibi aynaya bakmadan sokağa çıkabilen bir sosyal var mı?
ya da arkasından söyleyebildiğini yüzüne söyleyebilen bir sosyal. yok.
paran varsa sosyalsindir.
çünkü harcayabileceğin paran vardır, lükstür.
ihtiyacın olduğu kadar paran varsa lüksün olmaz. olmamalıdır. kapitalizm sosyal olmayı gerektirir. olay bundan ibaret.
