türkiye den dünya starları çıkmaması gibi bir şeydir.
eğitim sistemi ile alakalı olabileceğini düşünmekteyim. matematik hocası evde karısı ile kavga edip hırsını öğrencisinden çıkarır, matematikten soğutur , fen hocası evde kalmış, koca bulamıyorsa hırsını örenciden çıkarır, dersi sevdirmez, edebiyat hocası türkçe konuşmayı beceremez, resim hocası yaptığın resmi senin yaptığına inanmaz, aynısını çizersin yine inanmaz.
o kadar hasta ruhlu öğretmenler tarafından eğitildik ki, üniversiteye gelene kadar insanı okulla ilgili her şeyden soğutuyorlar. ağaç yaşken eğilir demişler, yabancı bir belgesel kanalında ''küçük mucitler'' adında bir program vardı. 12, 13 yaşında çocuklar ekolojik betondan tutun, robotlar, güneş enerjisi ile çalışan aletler gibi çeşitli icatlar yapabiliyorlardı.
ülkemizdeki var olan yabancı okullarda durum daha farklı. mesela alman lisesine anasınıfı öğrencilerinin mutfak dersi var. ufacık çocuklar mutfağa girip kek, pasta yapıyorlar. müzeleri geziyorlar...vs sadece kitaplardan okuyup dersi dinlemekten başka seçeneğimiz yoktu bizim, o da öğretmen dersi sevdirebilmişse.
üniversiteye geldiğimizde iş işten geçmiş oluyor, öğremeye en yatkın olduğumuz yılları geride bırakmış, geçim derdine düşmüş insanlar oluyoruz, sevgilimizin tripleri, yaklaşan kira ödemesi, faturalar, gelecek kaygıları bu gibi bir çok sebep kafamızı meşgul ederken ilkokul, lisedeki gibi öğrenme kapasitesi kalmıyor insanda. zaten okul hiç sevdirilmemiş, öğrenmenin güzelliği aşılanmamış. sırf diploma için okudum a.k bilim insanı olmayı çocukluktan hayal etmek gerek ama çocukken bilim insanı olmayı hiç hayal etmedim, çünkü öyle bir şey aşılanmadı, polis olmak, doktor olmak, öğretmen olmak türk çocuğu için en bilinen meslek hayalleridir. '' büyüyünce bilim adamı olacağım'' şeklinde hayal kurabilmek bile başarıdır bir çocuk için benim memleketimde. bilim adamı olmayı düşünmek bile ülkemizde eğitim görmüş bir insan için büyük bir adımdır.
