daha ortaokulda başlamıştık arkadaşlarla teomanı tartışmaya. -abi oğul'u dinledin mi ya süper parça.. -yok oğlum benim favorim yağmur.. diyorduk sanki birer müzik eleştirmeniymişcesine. lisede de durum pek değişmedi.yine aynı eleştirmen güruh. -ya asıl ilk albümü bomba diyordum o günlerde. -sessiz eller diye bi parça var on kere dinledim dün akşam bence bunu çalalım diyordum.evet bir şeyler çalmaya başlamıştık ergen sivilcelerimizle. lisenin sonuna doğru -teo da iyice bozdu a.q ne öyle mavi mavi falan demeye başlamıştık.ama hep hayatımızdaydı teoman.ertesi gün önemli bir sınavımız olmasına rağmen şirin kasabamızdan il merkezine kaçabiliyorduk kendisini canlı dinleyebilmek için.teoman geliyordu şehre,boru değildi.. üniversitede de durum değişmedi hiç. en güzel hikayesini anlatırken teoman arka fonda biz teomanın yeni vokal tarzını eleştiriyorduk. -yok hacı adam yataktan kalkıp şarkı söylemiş baksana.. -olum zaten birçok parçası çalıntıymış adamın.. doğruydu bazı şarkılarının melodileri esinlenmeyi aşar derecede benziyordu birbirine.ama o melodilerin üzerine o sözleri yazmak her baba yiğidin harcı değildi.evet belki yiğit ölmeliydi ama hakkı yenmemeliydi. yıllarca eleştirmeme rağmen (bkz: oğul)'un asiliği, (bkz: papatya)'nın aşk acısı, (bkz: sürpriz)'in romantikliği, (bkz: hiç kimse bilmez)'in melankolisi, (bkz: kişisel bir şey)'in isyanı çoktan işlemişti damarlarıma.ve bugün artık kendisini eleştiremeyeceğim haberini aldım,üzüldüm.dilerim bu da teoman'ın (bkz: bazı yalanlar)'ından biridir.
