havaların sıcak olmasından dolayı sigaramı balkonda içiyorum. park gezmesinden dönen dört kişilik bir aile de balkonumun altından yavaş yavaş yürüyorlar. anne-baba önde, abla-kardeş arkada. abla 5-6 yaşlarında, kardeş de 2-3. yürümekte zorlanan ''parkın küçüğü'', sokakta da aynı küçüklüklük performansıyla parmak ısırtıryor. ''sokağın küçüğü'', ablasını kızdırmak için habire eteğini çekiştiriyor. ablasının bir kaç uyarısına aldırmayan ''eteğin küçüğü'', minik ellerinden ablasının eteği kurtulmasıyla poposunun üzerine oturuyor. olacak ya, tam popo üzerine oturma esnasında, arasıra yavrucaklarını kontrol eden annenin kontrol etme anı popo üzerine düşmesine denk geliyor. tabi eteğe asılması falan kayıt dışı.
annenin derin bir ''hiiii'' çekmesiyle ''asvaltın küçüğü'' o ana kadar sesi çıkmamasına rağmen yaygarayı en alasıyla koparıyor. eteğe asılan kendisi, düşen kendisi, ağlayan kendisi. peki azarı kim işitiyor?
onun içindir ki;
sevgili evin küçükleri;
iki ekmek, bir yoğurt almak o kadar zor olmasa gerek. evin büyüğü olmak da o kadar kolay değil.
