öyle bir karizmadır ki bu ismin ne sorusuna cevap verdikten sonra karşı tarafın vereceği cevaba hep hazırdırsın:
-hmm anlamı ne?
şak diye saymaya başlarsın sonra... hele bir de uzunsa anlamı benimki gibi, oh değme keyfine... bi karizması yok ama ben ismimi seviyorum. öyle otuz kırk milyon kişiyle aynı ismi paylaşmamak beni mutlu ediyor, özel oluyor. gerçi diğer ismimin de olabilecek en sıradan isim, yani mehmet, olduğunu düşününce, her şeyi tattım diyebilirim isim mevzuunda.
zaten okuldakiler de mehmet'i kullanıyorlar. onlar da öbürünü akıllarında mı tutamıyorlar ne, kim nereden öğrendiyse bi mehmet dedi, birden hayatımda ilk defa mehmet'i kullanır hale getirildim.
bu az rastlanılan isimlerin bir diğer gıcıklığı da "ismim şöyle yazılıyor." gıcıklığıdır. şurasında şu harf var dersin olmaz, kodlamak zorunda kalırsın. bir de o ismin yanlış okunmuş hali de saçma sapansa o zaman işte dalga geçilmeler başlar.
benim suçum mu ulan anam babam dede korkut'u açıp ilk gördükleri erkek ismini koymuşlarsa bana? fantezi yapmış adamlar benle ne dalga geçiyorsun? neyse, boğaç da koyabilirlerdi.
