lan olum hepimiz çocuk olduk, hepimiz bıcır bıcırdık bir zamanlar, hepimiz yaramazdık, fırlamaydık, ele avuca sığmazdık falan ama, yok lan, biz bu kadar itici değildik olum. yoksa öyle miydik?
ben ki, çocuk delisi bir adamımdır, yani şu gün evlensem 27 tane çocuk yaparım, o derece. ama bu sıpalar, yemin ediyorum çocuk sevgisi namına bir şey bırakmadı bende. sabahtan akşama kadar susmuyorlar, sokaktan yukarı dikiyorlar kafaları, her biri apartmanın ayrı bir katına doğru haykırıyor; annneeeeeeeğğğğ annnneeeeeeeğğğğ... o anneler de ne bok yiyolarsa, biri de çıkıp; ne var yavrum, derdin nedir, ne böğürüyorsun? demiyor.
ben geceleri uyuyan bir insan değilimdir, genelde gündüz yatarım, lakin bu veletler yüzünden doğru düzgün uyuyamıyorum. uykumun arasında annneeeeğğ diye böğüren bir çocuk sesi duyunca da, ister istemez, mevzu bahis anne kişisini, pek de hoş olmayan şekillerde rüyamda görüyorum.
mesele de ne biliyon mu?
-annnneeeeeğğğğ, anneeeeeğğğğ, annneeeeeğğğ
+ne var yavrum?
-topumu atsana
lan hele bir de, bunların çocuklukla ergenlik arasında olanları var ki, evlere şenlik... o nasıl bir sestir, o nasıl bir böğürmedir allahım yalebbim ya. beynimin duvarlarını kemiriyor yemin ederim.
bu veletler yüzünden, gıyabında sövdüğüm tüm annelerden de özür diliyorum. ama ne yapayım ya... eşşek sıpaları...
