sen ki koca bir bunaksın beyaz ve yolunmuş saçlarınla. unutursun yaptıklarını ve yeniden zarar vermeye başlarsın bize. güneşinden mahrum edip yıldızlarından saklarsın. aydınlıklar yoktur senin için. karanlıksın, karanlıktakileri barındırırsın.
ey hayat!
sen ki yaşlı bir cadısın korkunç kahkahalarınla. dünyanın başına geçer ve karıştırırsın o büyük kazanını. içine her zehir attığında bir kahkaha daha atarsın lağım çukurunu andıran tek dişi kalmış ağzınla.
ey hayat!
sen ki dengeni kaybedensin elindeki bastonunla. bir gün güldürürsün, bir gün öldürürsün. her çukura basışında bir kez daha vurursun kafamıza bastonunla. acıdan bağırdığımızda çukurundan çamur atarsın üstümüze, battığımız yetmiyormuş gibi en derine.
ey hayat!
sen ki öldürmeden yok edensin. güldürmeden ağlatan, sevdirmeden ayrılan.
