o fotoğrafa, fotoğraf bütün halindeyken bakmak bazen, küçük ve oksijensiz bir yerde bağırmaya çalışan insanın boğazlarının patlayacak gibi olması kadar acı dolu birşeydir. çünkü anıları hatırlatır. çünkü o anı tekrardan, içiniz buruk bir şekilde yaşarsınız ve bilirsiniz ki o günler geri gelmeyecek. gelse bile fotoğrafın çekildiği an rüzgarın savurduğu yaprak, aynı şiddetle savrulmayacak. savrulsa bile savrulan yaprak o olmayacak, o an gelen koku burnunuzun direğini sızlatsa da yeni koku başka olacak. eskiye hasret, eskiye sevgi.. çözüm ise ya fotoğrafı yok etmek ya da tamamını kaybetmemek için yarısını yırtmak. canınızı acıtan kişiyi fotoğraftan kaldırmak. fakat akıldan çıkaramamak.. çünkü biliyorsunuz ki o fotoğraf onunla çekildi...
