13 Aralık 2006'da, 5. ölüm yıldönümde yazılan bir yazı (heavymetaltr.com'dan alıntıdır)
"
Kelimelerin yetersiz kaldığı anlar vardır hani.. Boş gelir söylenen tüm sözler..
O'nun müziğini anlatmak için de kelimeler anlam ifade etmedi hiç bir zaman.
Kelimelere anlam yüklemeye çalışanlar da, yalnızca umarsızca eleştirip durdular.Müziğin türüymüş, vokal şekliymiş, albümlerin akıcılığıymış...
O'nun bunlar, hiç bir zaman umrunda olmadı ki..
O'nun için sadece müziği vardı... Bir de çok sevdiği ailesi ve dostları..
Kim ölen köpeğinin ardından böylesine güzel bir şarkı yazabilir ki? Kim bir canlıya, yanındaki bir varlığa, bu denli yüceltecek kadar değer verir?
Bir Rock Star mı? Hani şu, sex drugs and rock & roll ile bağdaştırılan türden? illa ki bunun parçası mı olmak gerekir Rock Star olmak için? Sular seller gibi akan içkiler, groupielerle, otlarla dolu bir yaşam..? Bu mudur müziği, bu kültürü yükselten?
Ya da kazandığı her senti, müziğine yeni birşeyler katmak için harcamak mıdır? Buna gerçekten değer vermek, bunu gerçekten önemsemek.. Poser olmak için değil, gerçekten hissettiği için 'metalci' olmak mı?..
O'nun yaptığı müziği sürekli etiketlemeye çalıştılar, O bundan rahatsız olduğunu ısrarla belirtmesine rağmen... Death metal'in öncüsü dediler, ona ismini veren grup dediler -Death için-; bu melodiler bütünlüğünü gerçek müzik olarak tanımlayan ve sadece 'Metal' olarak adlandıran bu insan için..
"Let the Metal Flow!" diye bitirdi her zaman sözlerini. Bu müziğe verdiği değerin yanında, belki de isyan ediyordu diğer yalandan 'metalci'lere; "Gerçek metalin önünü açın!"
Ölümle pençeleştiği son yıllarında dahi aklında sadece müzik yapmak vardı. Terapilere başladığını bildiren basına verdiği yazıda bile, herşeyden çok yeni yaptığı müzikal işlere yer ayırmıştı.
Beynine sinsice yerleşen o lanet olasıca tümör, belki de onun bu hayatta müziği herşeyden öne çıkarmasının bir göstergesiydi. Bu müziği o kadar işledi ki ruhuna, bedeni bunu kaldıramadı..
2001'de hayata yumarken gözlerini, eminim hala yapabileceği 1000lerce yeni şarkıyı düşünüyordu. Zaten daha üst düzeyde hayalleri olmadı ki O'nun..
Ardında kelimeler, hala sessiz..
Annesi Jane Schuldiner'ın, oğlunun ölümünün ardından dediği gibi:
For nothing we will ever have or do can fill the vast hole in our hearts and lives when we lost you.
Missing you always.....
Loving you forever.....
Forgetting you never.....
