çiçekler ve ışıklar wilhelm'ın kör, ıslak gözlerinde esriyerek eriyordu; ağır, denizimsi müzik kulaklarına kadar geliyordu. müzik, bir kalabalığın merkezinde, gözyaşlarının büyük ve mutlu unutuşuyla kendini sakladığı yerden ona doğru akıyordu. onu duyuyordu ve müzik kederden de derin batıyordu, kalbinin en büyük ihtiyacını giderecek, kopan iç çekişler ve feryatlarla.
