15.
-
Kendinin bilgesi olana
bir mola yeridir dünya
ses ve tendir asıl olan
bir de düşünen insan
Ateş soğur ansızın
düşülür kuyulara
ne bir ah ne bir soluk
dönüşüm başlar hemen
toprağın kucağında
Çamlara karışır hayat
dağlara ormanlara
çiçeklerle çoğalır,
işi olmaz yaşayanın
ölümden ötesiyle
Yakın beni ey dostlar
gömün külümü saksıya
adı ne olursa olsun
tohumları serpiştirin
baharı bekleyin sonra
Güllere sorun beni
dallardaki böceklere,
yaşamın bu boyutunda
sonsuzun sesini dinleyin
hiç bitmeyen o türküyü.
* *
