ona yazdığım mektupta ona böyle seslenmiştim. şimdi gitti. uzakta değil, ama uzaklarda. elini bu kez beni itmek için uzatıyor. artık beni istemiyor, sevgisi bitiyor gitgide sanki. önceden beni sıcacık yapan o kar beyaz ellerini hissedemiyorum, o tertemiz ruhunun verdiği sıcaklığın yerini buz gibi bir göğüs kafesi aldı.
nasıl düzelirim, neden düzelirim bilmek istemeden önüme gelen her gelinlikli tiyatrocu ile oyun çevirmek kaçış gibi dursa da, bu adi oyuna kendimi kaptırmak istemiyorum... diğer insanlar gibi değil, zar zor sıcak tuttuğum o göğüs kafesinin tekrar ısınabileceğine tıpkı önceden olduğu gibi inanıyorum. ama benim kar beyaz kraliçem, bunu yapmaktan uzak duruyor. benden, sevgimden uzak duruyor. hayatın sadece bir parçası olan kağıt paçavralarına verdiği değer, benim sol yanımda her zaman yanan ruhumun anahtar deliğine verdiği değeri geçmek üzre. ve ben elim kolum bağlı, son demlerini yaşıyorum bu umudun.
