okumak ve kitap travmatik nesneler, eylemler benim için.. babamın yayıncı olması, evimizin kitap dolu olması, babamın hayatım boyunca "okudun mu? bugün ne okudun? bunu bitirdin mi? hiç okumuyorsun" gibi laflarla çocukluğumu tüketmesi bunların en büyük sebepleri. hep okul nedeniyle ilişkim oldu kitaplarla.. çünkü sıkılmış, korkmuştum kitaplardan daha küçücük yaşta. liseye geçtim, kitap okumam gerekliydi. gerçekten sorumluluk sahibi biri olduğum için okumaya başladım. biraz sevgi, biraz zorunluluktu benim için. ama okudum. buna rağmen, bunların hepsini babamın görmesine rağmen hala kesilmedi "ilgi"si. hayatım boyunca anlamadı, ters teper böyle şeyler. birine "yeme" dersin yer. bana da "oku" dersen okumam, okuyamam! kitap istiyorum, okumak istiyorum ama yapamıyorum. neden bilmiyorum ama hala alışamadım, tam olarak sevemedim. bunun en büyük suçlusu babamdır, sonsuza kadar bu böyledir...
