O kadar çok ki. Bazılarına parayla ulaşılıyor olsa bile paranın kendisinden kat be kat değerli olan her şeydi. He-Man maskesi, Kara Şimşek ve Mavi Ay seyretmek, öğlen uykusu, uyku sonrası dışarı çıkmak, sokak lahmacunu, şekerli yoğurt, allı güllü, şimdi adı beze olan bildiğimiz kaymak gibi kaymak, çubuk dondurma, Turbo sakızları, Filo Maket, Pembo, Tipitip, akşam ezanı, annenin ve babanın işten dönüşünü camdan seyretmek, iftar topu, karda oynarken ıslanan ayakları kaloriferde ısıtmak, kokulu silgi hele ki motosiklet figürlü ise, Neşe Gazozu ve simit, babaannemin kucağı, anneannemin ve dedemin verdiği huzur, anne ve babanın arasında uyumak, üç tekerlekli ilk bisiklet, su tabancası, mandalla köpük yapmak, balkonun korkuluklarından ayaklarını sarkıtmak, her oynayıştan sonra filesine tekrar doldurulan renkli misketler, ailenin yeni miniğinin aramıza katılma heyecanı, Barış Manço ile bayram sabahları... Ve daha onlarcası, artık bi çoğu yok ne yazık... Gözlerimizde buğu, kalplerimizde hüzün... Emin adımlarla sona doğru.
