kücüktüm o zamanlar, sekiz yaşında felandım. yazları annem kardeşim ve ben gaziantep'e dedemlerin evine giderdik. ömrümün en güzel günlerini ve en kalıcı anıları bu evde geçti benim. nedendir, niyedir bilinmez ne zaman eski bir yerli film seyretsem işte o evi, dedemi ve antep'in tozlu topraklarını hatırlar, bir garip olurum. dedem (rahmetli nur içinde yatsın) koca göbeği, pala bıyığı ve beyaz saçlarıyla hep hulusi kentmen'i anımsatırdı. çok tonton çok babacan bi adamdı. dedem taa zamanında izmir'de ticaretle uğraşırken amerikalı bi deniz subayından 59 model bi şavrole impala almış ve ona gözü gibi bakmış. hoca çok klas, harika bir arabaydı o yaa.. bazen dedem beni o uçak gibi aletle gezdirirdi de kendimden geçerdim. geçenlerde uyduruk bi kanalda muhteşem bi yerli filim vardı. ayhan ışık, belgin doruk'u aynı model impala ile evinden alıp sahil kenarında gezdiriyo ve ona olan aşkını ilan ediyo felan, aabi bi garip oldum., sanki çoktandır kaybettiğim bir şeyi bulmuş gibi sevindim. hopladım, zıpladım, bi süre kendime gelemedim.
"vay beeea ayhan ışık'la bile ortak bir yanımız varmış" deyu inceden inceden keyiflendim..
sonuç olarak demem şu ki, ben anıların gölgesi altında yaşayan bir adamım.. aslında hepimiz öyleyiz ama benim gibi duygusallığı kendine alışkanlık edinmiş adamlar yaşadıkları en ince ve en uyduruk ayrıntılara bile gereğinden fazla önem verirler hele hele sinema gibi yaşamımıza yön veren bir kavram, hayatımızın her dönemeine damgasını basmışsa ben daha sizlere yüzbinlerce sayfa yazı yazabilirim. anılarımın senaryoları farklı olabilir ama hepsinin başrol oyuncusu da, setçisi de ışıkçısı da, kameramanı da benim..
