ilk buluşmamızda bire karşı on iki kişiydik. üç ablamız ikişer adım uzak duruyordu. artık formaldehit kokusundan mı, yoksa ölü olmasından mıydı bilmiyorum. hiçbir şey hissetmedim. ilk hamlem göğüs kafesini açmak olmuştu. salondaki üç kadavradan en eski olanıydı bize düşen. alt ekstremiteler tamamen, üst ekstremiteler de kısmen eksikti, yüzü tanınmaz haldeydi ve iç organları yoktu. haliyle çok az kası görebiliyordunuz. ilk çektiğim kas deltoid'di. niyeyse hiçbir şey hissetmemiştim - pür bir heyecandan başka. öyle ayılan bayılan da olmadı. sonra gruplar döndü ve biz daha yeni bir kadavraya geçtik. bu defa önümüzde bir et yığını değil tam bir insan vardı. işte bu noktada bazıları rahatsız olduklarını idrak ettiler. ben yine umursamadım. nedense kadavrayla uğraşmak, onu keşfetmeye çalışmak hoşuma gidiyor. zerre rahatsızlık hissetmedim, hissetmiyorum da.
çıkışta da burger king'te triple whopper yemiştim. hatta iğrenç bir ketçap damlası pembe family guy t-shirt üme, tam da stewie'nin götüne damlamıştı. o güne dair beni rahatsız eden tek anı bu.
